Mas problemas!

Waar beginnen we..

Dinsdag was onze eerste dag in Pamplona, het community center aan de andere kant van de sloppenwijken. Dit bestaat al sinds 2011. Hier was er geen schilderwerk meer nodig dus gingen we elke voormiddag op huisbezoeken. De mensen hier hebben door de jaren heen wat centjes kunnen sparen en je ziet duidelijk het verschil in hun huisjes. Hier zijn ze al met bakstenen gebouwd, in het andere gedeelte bestaan ze meestal uit wat platen. We gingen langs bij een familie waar huiselijk geweld plaatsvindt. Wat we daar allemaal te horen kregen kunnen wij ons zelfs niet voorstellen. Wat een verleden hebben deze mensen.. Op een bepaald moment kregen we het zelf moeilijk. Na haar verleden uit de doeken gedaan te hebben, gingen we over tot bidden (wat een verrassing).. Toen viel me op dat er een groot papier ophing met alle inkomsten en uitgaven van de dag en hoeveel er uiteindelijk overschoot... Na wat rekenwerk kwam ik tot de conclusie dat deze mensen belachelijk weinig verdienen. Als ze een goede dag hadden, hadden ze rond de 15 euro verdiend. Wetende dat ze hiervan dan een 5tal euro kunnen sparen, doet je nog maar eens beseffen hoe goed wij het hebben.. In de namiddag speelden we steeds weer met de kindjes. Donderdagavond was het tijd voor de houstonianen (we geraken er maar niet uit hoe dit volkje noemt) om naar huis te gaan. We werden niet uitgenodigd op hun afscheidsdiner (niet dat we dit heel erg vonden) dus besloten we naar het gezelligste restaurant ooit te gaan. Een terrasje bovenop de kliffen, met palmbomen en uitzicht op zee. Zalig gewoon!

Jammergenoeg brak daarna de hel los. Vrijdag moesten we niet werken dus we besloten er een chill dagje van te maken. Tot wanneer ik mijn camera uit het kluisje wou halen en het kluisje gewoon weg was. Nele liep op haar gemakje naar beneden om te vragen of ze het kluisje toevallig niet hadden verzet. Na lang zoeken wie de dader kon geweest zijn, werd alles duidelijk, er had een man een kamer gehuurd en was 3 uur na aankomst weer vertrokken. maar had gezegd dat hij terug zou komen. De volgende ochtend was hij niet komen ontbijten dus waren ze in zijn kamer gaan kijken , maar er was niemand. Dit vonden ze al verdacht en toen ze hoorden dat onze kluis weg was,was hun sol snel gevallen. We zochten hoe de man was binnengeraakt en na lang zoeken kwam het uit. Hij was binnengeraakt via het raam maar wij hadden natuurlijk niks gemerkt want hij had het mooi weer dichtgeschoven. Hoe hij de kluis naar buiten heeft gekregen is nog steeds een raadsel aangezien hij geen rugzak bijhad en het heel hoog is om naar buiten te smijten en daarna mee te nemen, helaas zullen we het nooit weten! Zijn buit: onze paspoorten en lotte's nieuwe camera. We hadden onze chilldag dus wel wat anders voorgesteld. De mensen van de hostel hebben de hele dag met ons rondgereden om onze papieren in orde te brengen en beloofden ons alles terug te betalen. Toen we dachten dat onze voorlopige paspoorten in orde waren bleken de Amerikanen weer moeilijk te doen en moesten we nog een speciaal visum aanvragen om over Amerika te vliegen (terwijl we dit al gedaan hadden wanneer we naar hier kwamen,afzetters!) Na meer dan een halfuur rijden naar de Amerikaanse ambassade bleken ze verlof te hebben voor independance day,grmblll!!??Om het verhaal nog beter te maken kreeg Nele nog heel erg veel buikpijn (wss van al die stress!)en ik een zware snotvalling, misschien hadden we toch wat meer moeten bidden? Hopelijk hadden we gewoon pech en was het geen karma..(waar we stilaan meer en meer in geloven )