Amerikanen en frustraties (leg zelf de link)

Piep

Aangezien we pas maandag terug naar de ambassade konden moesten we ons weekend weten op te vullen zonder vrijwilligerswerk. Klinkt raar,maar ondertussen hebben we het meeste hier in de buurt wel al gezien! Zaterdagvoormiddag brachten we alles in orde wat nog moest geregeld worden voor onze verdere reis. In de namiddag was was het slecht weer (neen,wij zullen niet bruin zijn want het is hier winter..) dus vonden we dat we onszelf wel mochten verwennen met wat lekkers. Lotte ging voor een quiche maar Nele besloot het hoofdgerecht over te slaan en scoorde en gigantische coupe brownie. Met de finale van coppa america (excuses voor de schrijfwijze, ik heb geen idee) op de achtergrond verdreven we onze tijd. We hadden een gezellig tafeltje aan het raam. Bij aanvang van de match stond er 4 man mee te genieten buiten, tegen het einde  waren dat er al meer dan 40 geworden. We voelden ons net aapjes in de zoo.  

Zondag was Lotte nog wat zieker geworden, joepie!  We besloten toch nog naar de oude stad te gaan aangezien dit onze laatste kans was. Telkens weer ,wanneer we in een ander deel van lima komen verschieten we hoe anders alles eruit ziet. Je hebt de sloppenwijken, miraflores met zijn verzorgde parken, de oude stad die ziet er heel koloniaal uit en in barranco waan je je in Mexico, heel vreemd! De oude stad was uiteindelijk kleiner dan verwacht maar wel heel mooie,oude gebouwen. Om 4 uur keerden we huiswaarts omdat het er 's avonds niet meer zo veilig is.Lotte kon het niet meer aan en is terug in haar bed gekropen. 

Maandag was alweer een dag vol frustraties. Eerst gingen we naar de migratiedienst waar we heen en weer werden gestuurd, papieren moesten invullen en nog eens heen en weer werden gestuurd. Dat alleen voor de stempel ,als bewijs dat we Peru waren binnengekomen. Wanneer dat eindelijk in orde was konden we naar de Amerikaanse ambassade waar het pas echt begon. (We waren er vrijdag ook al geweest, remember?) Bij het aanschuiven vertelde iemand ons dat we ons eerst online moesten aanmelden. Wat op onze tenen getrapt dat niemand ons dit verteld had maar relativerend als we zijn zochten we een internetcafe in de buurt, nu ja, dat dachten we.. Die Peruvianen hebben er een sport van gemaakt om hierbij de toeristen uit te buiten. Op straat stonden verschillende mannetjes met bordjes. Elke passant moest eraan geloven. Na veel gezaag van een van deze irritante kereltjes konden we niet anders dan toestemmen en mee te gaan naar zijn kantoortje. Uiteindelijk kregen we oneindig lange vragenlijsten voorgeschoteld waar die Amerikanen nooit iets mee zijn (zoals het telefoonnummer van onze school,whut??). Vele frustraties en mooie pasfoto's later(lees als: een foto , haar netjes achter de oren, die niemand van jullie ooit te zien zal krijgen)konden we weer aanschuiven aan de ambassade. Na ook daar een halfuur te hebben gewacht mochten we eindelijk naar binnen. Eerst werden we onderworpen aan een beveiligingsding, waar we behandeld werden alsof we criminelen waren! Zelfs een gsm kwam er niet in, dus Nele mocht terug naar buiten om deze weg te brengen (kgg). Eens we daar eindelijk safe verklaard waren werden we weer van hier naar daar gestuurd om alsnog door een veiligheidscontrole te gaan en weer terug naar het begin te worden gestuurd. Topregeling hebben die Amerikanen! Uiteindelijk mochten we elk 150 euries dokken voor een visum dat we technisch gezien al hadden aangekocht om naar hier te komen, afzetters! Tot slot mochten we ook nog eens op interview, gaan uitleggen waarom we hier waren (na 2 dagen was dit nog steeds niet duidelijk of wij zien er gewoon heel verdacht uit). Donderdag mogen we eindelijk om het visum, wat wil zeggen dat we nog eens een uur in de auto mogen zitten voor dit hele gedoe! 

Dinsdagochtend kunnen we eindelijk weer naar het vrijwilligerswerk. We trekken  er de hele dag op uit om de beste spullen te kopen die we maar konden met onze ingezamelde centjes!   

Groentjes (maar vooral veel vlees ) vanuit lima, xxxxx