Vriestemperatuurtjes!

Heulleuwkideuwkie!

Hier zijn we weer! Vroeg op de ochtend namen we de bus van arequipa naar puno (Titicacameer). Tijdens de bijna 7 uur durende rit hebben we ons geen seconde verveeld! We reden door de bergen met sneeuw,de steppe, savanne en alles wat je je maar kan voorstellen! Kabbelende beekjes, meren en alpaca's ontbraken ook zeker niet! We hadden al van iedereen gehoord dat het hier koud zou zijn maar we wouden dat precies toch eens uitesten. Na 10 minuutjes in onze pulls gestaan te hebben gaven we het dan toch sneller op dan gedacht, maar dat het 's avonds zo kou zou worden hadden we niet kunnen denken! Goed ingeduffeld trokken we de stad in om een hapje te eten. Toen we 's avonds terugkwamen kropen we met handschoenen en pulls onder de dekens en slaapzak, verdorie toch! 

Donderdagochtend moesten we alweer vroeg van onder de alpacawol om de kou te trotseren. Heel eventjes was er paniek dat er geen warm water was maar dat probleem loste zich al snel op waardoor we bijna levend gekookt werden. Wat een luxe in dit weer. Het toppunt was toen ook nog de elektriciteit uitviel in de hele stad (niet dat we hier anders wel verwarming hebben) waardoor we gezellig bij kaarslicht konden ontbijten. Om 7 uur kwam het busje ons ophalen om naar het Titicacameer te gaan. Gelukkig begon de zon er al wat door te komen, wat nog steeds niet wou zeggen dat onze 3 paar kousen en 5 pulls genoeg waren om ons te verwarmen. Al bij al gaf de zon al snel wat warmte. Na een uurtje varen kwamen we aan op Uros, 1 van de vele drijvende eilandjes. Deze zijn handgemaakt met riet en zijn bewoond door families. De volgende stop was het eiland taquille, niet te verwarren met tequila, zoals de gids net geen 10 keer grapte. Daar gingen we wandelen. We vergaten duidelijk eventjes dat we hier op 4000 meter hoogte zitten. We pasten ons tempo aan zodat we uiteindelijk toch levend te top konden bereiken ( wel al Hijgen en puffen, maar we waren er toch geraakt). Na het middagmaal bij enkele locals keerden we terug, deze keer bergaf! We dachten dat dit makkelijker zou verlopen, maar toen we beneden kwamen hadden we toch last van knikkende knietjes! We keerden terug huiswaarts en gingen op zoek naar een gezellig, maar vooral warm plekje om te eten. Uiteindelijk kropen we om 8 uur onder de wol omdat we hier anders toch bevriezen ( Nele knutselde zelf een warmwaterkruik in elkaar) en we precies toch nog aan die hoogte moeten wennen.

Morgenmiddag vliegen we naar Cusco, machu Picchu,alweer onze laatste stop! De tijd gaat snel, zelfs al hebben we het koud!

Zoenen!